Σημειώνονται 7 τρόποι ανάπτυξης παραγράφου. Συνήθως μία παράγραφος αναπτύσσεται με συνδυασμό μεθόδων:
1. Με ορισμό
Με ορισμό αναπτύσσεται η πρόταση, όταν το περιεχόμενο της υποβάλλει στον αναγνώστη την πιθανή ερώτηση «τι είναι;» ή «τι εννοεί μ' αυτό;». Με τον ορισμό παραθέτουμε τα ουσιώδη γνωρίσματα μιας έννοιας.
2. Mε αίτιο-αποτέλεσμα
Όταν στη θεματική πρόταση διατυπώνονται οι αιτίες που οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα.
3. Με διαίρεση
Όταν η θεματική πρόταση είναι διατυπωμένη έτσι που να αποκαλύπτει τα στοιχεία από τα οποία αποτελείται ένα αντικείμενο ή μια ιδέα, τότε αναλύουμε το όλο (γένος) στα μέρη του (είδη) με βάση κάποιο ουσιώδες γνώρισμα (διαιρετική βάση). Στις λεπτομέρειες σχολιάζονται όλα τα είδη που δηλώνονται στη θεματική πρόταση.
4. Με αιτιολόγηση
Με τον τρόπο αυτό αναπτύσσεται η θεματική πρόταση, όταν μας παρακινεί να ρωτήσουμε «γιατί;».
5. Mε αναλογία
Η θεματική περίοδος είναι διατυπωμένη ως παρομοίωση ή μεταφορά. Η παράγραφος αναπτύσσεται ως εκτεταμένη παρομοίωση.
6. Με παραδείγματα
Αν το περιεχόμενο της θεματικής πρότασης χρειάζεται διευκρίνιση τότε μπορεί η παράγραφος να αναπτυχθεί με παραδείγματα ή επεξηγήσεις.
7. Με σύγκριση και αντίθεση
Όταν η θεματική περίοδος μπορεί να μας παρακινεί να επισημάνουμε τις ομοιότητες και τις διαφορές ανάμεσα σε πρόσωπα, πράγματα και ιδέες, τότε αναπτύσσεται με σύγκριση και αντίθεση.
8. Με συνδυασμό μεθόδων
Στην πράξη συνήθως συναντάμε συνδυασμό δύο ή τριών τρόπων ανάπτυξης.
Από το βιβλίο Έκφραση-Έκθεση (Πειθώ) Βαλεντίνα Σαλτέ, Φιλόλογος
Συγγνώμη αν σας βάζω σε κόπο , αλλά μήπως θα μπορούσατε να μου απαντήσετε με ποιό τρόπο αναπτύσσεται η παρακάτω παράγραφος ,γιατί με δυσκολεύει;
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ εκ των προτέρων
"Δεν έθιξα μέχρι τώρα τους λόγους που επιβάλλουν τη γνώση τής Ελληνικής για τους μετανάστες στην Ελλάδα, γιατί τους θεωρώ προφανείς. Είναι προφανές ότι αν η πολιτική τής χώρας μας είναι να δεχθεί και να εντάξει στον εθνικό και κοινωνικό κορμό τής Ελλάδας έναν αριθμό μεταναστών που εκείνη θα καθορίσει, η ομαλή λειτουργική και ουσιαστική ένταξη των μεταναστών συνδέεται με μια σωστή γλωσσική εκπαίδευση. Ατομα που δεν μιλούν τη γλώσσα τής χώρας όπου ζουν είναι καταδικασμένα στην κοινωνική περιθωριοποίηση και στη συσπείρωσή τους μέσα σε αποκλεισμένες ομάδες (γκέτο). Και δεν είναι μόνο η απόδοση στην εργασία και η εξέλιξη στον χώρο δουλειάς που περιορίζεται από την άγνοια τής γλώσσας, αλλά και η παραβατικότητα που αυξάνεται λόγω τής κοινωνικής περιθωριοποίησης, η οποία σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στη γλωσσική-επικοινωνιακή απομόνωση. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η ένταξη και αξιοποίηση τού δυναμικού των μεταναστών στη χώρα μας περνάει αναγκαστικά μέσα από τη γλώσσα."
Αν και δε φαίνεται τόσο ξεκάθαρα, πιστεύω πως η παράγραφος αναπτύσσεται (α) με αίτιο-αποτέλεσμα και (β) με σύγκριση-αντίθεση.
ΑπάντησηΔιαγραφή(α) Στη θεματική περίοδο γίνεται αναφορά σε σχέση αίτιου-αιτιατού (λόγοι που επιβάλλουν τη γνώση της Ελληνικής για τους μετανάστες στην Ελλάδα). Σημειώνεται βέβαια ότι οι λόγοι δεν προαναφέρθηκαν, γιατί είναι προφανείς. Αναφέρεται όμως ξεκάθαρα το αποτέλεσμα (ανάγκη για εκμάθηση της Ελληνικής). Στις λεπτομέρειες δίνεται σαφώς ο κύριος λόγος : Οι μετανάστες πρέπει να δεχθούν μια σωστή γλωσσική εκπαίδευση, ώστε να ενταχθούν ομαλά στην ελληνική κοινωνία ("ομαλή λειτουργική και ουσιαστική ένταξη ένταξή τους στον εθνικό και κοινωνικό κορμό της Ελλάδας"). Η κατακλείδα επιβεβαιώνει τη σχέση αιτίου-αιτιατού / τη σχέση ανάμεσα στο αίτιο που οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα: Αίτιο: η ένταξη και αξιοποίηση του δυναμικού των μεταναστών στη χώρα μας. Αποτέλεσμα: Η ανάγκη για εκμάθηση της γλώσσας.
Θα μπορούσε να ιδωθεί και ως "αιτιολόγηση" (Πρέπει να μάθουν Ελληνικά, γιατί μόνο έτσι θα ενταχθούν στην κοινωνία). Γι αυτό και λέω πως η παράγραφος δεν είναι τόσο ξεκάθαρη, εφόσον τα όρια ανάμεσα σε αυτά τα δύο δεν είναι πάντοτε ευδιάκριτα.
Το πρόβλημα ποιο από τα δύο είναι προκύπτει γιατί στη μεν ΘΠ δίνεται μόνο το αποτέλεσμα, ενώ στην κατακλείδα και τα δύο. Εάν, όμως, δεχθούμε την αιτιολόγηση, το ερώτημα που γεννά η ΘΠ είναι "γιατί είναι προφανείς οι λόγοι". Οι λεπτομέρειες όμως δεν απαντούν σε αυτό το ερώτημα. Αντιθέτως, δίνουν τους λόγους για τους οποίους είναι απαραίτητη η εκμάθηση της Ελληνικής. Γι' αυτό και κλίνω περισσότερο προς το αίτιο-αποτέλεσμα αντί προς την αιτιολόγηση.
(β) Σύγκριση-αντίθεση, ως δεύτερος, ενισχυτικός τρόπος ανάπτυξης. Η ΘΠ δεν οδηγεί σε αυτό τον τρόπο, όμως οι λεπτομέρειες αναπτύσσονται με την παρουσίαση δύο αντιθετικών καταστάσεων: Δίνεται αφενός η σχέση ανάμεσα στη γνώση της γλώσσας και την ένταξη και αφετέρου η σχέση ανάμεσα στην άγνοια της γλώσσας και την κοινωνική περιθωριοποίηση
Ελπίζω να έλυσα τις απορίες. Αναμένω σχόλια